woensdag 31 augustus 2011

Wintervoorraad


Daar staan ze dan, vier kleuren appelmoes (v.l.n.r.) Sterappeltjesmoes, Boomgaardmoes (ergo, van alles wat), appel met vlierbes en Moesappelmoes, de laatste van appels waarvan ik niet weet hoe ze heten maar die wel heel erg moessig zijn, veel sneller dan b.v. de goudreinetten van de Boomgaardmoes. En tenslotte de sperciebonen, natuurlijk. De planten zijn inmiddels gerooid, een paar dagen geleden en ik heb er heerlijk Sajoer van gemaakt, met aardappelen, eieren en bonen uit eigen tuin: volgend jaar kunnen daar dan ook de uien in, die ga ik dan ook verbouwen op de palletplantage. Vandaag ook de bietjes gerooid, de nog laat gezaaide rucola is helemaal verzopen, ik denk dat ik alles er maar uittrek en dan de boel braak laat liggen. De aardbeien gaan nog prima, al zijn ze gauw vozig door al het vocht. De tomaten zijn als vanouds mislukt, daar ga ik gewoon GEEN energie meer in steken! Tomaten verbouwen en ik is gewoon geen combinatie. Jammer, maar een mens moet haar grenzen kennen.

Posted by Picasa

zondag 28 augustus 2011

Herfst

Vandaag begon de herfst. Vanmorgen was ik er al vroeg uit, de zon scheen, alles was nat buiten, er stond een frisse wind. En toen rook ik het: herfst. Gisteren al kilo's appelmoes gemaakt, ook met vlierbessen en de eerste flinke appeltaart. Heerlijk.
Na het ontbijt de wandelschoenen aan en met Suus aan de wandel. Tegenwoordig loop ik drie keer in de week een steeds verschillend rondje van zo'n uur. Heb ik opeens tijd voor. Want zonder de B&B, dat is best wel even wennen. Gelukkig staat er al iets nieuws op stapel, maar daarover later meer....

Martin Bril


De laatste weken twee boeken van Martin Bril gelezen: ‘Au revoir’ over zijn huis en andere avonturen in Frankrijk, m.n. Parijs, en ‘Het evenwicht’ met als ondertitel ‘Ineens kanker’ en een sticker: ‘een persoonlijk verslag van zijn ziekte’ die ik er onmiddellijk afgepeuterd heb en achterin het boek geplakt met de opmerking: Weerzinwekkende sticker, verwijderd 25-8-2011. Ondertussen heb ik het boek wel met morbide sensatiebelustheid in sneltreinvaart uitgelezen.

Martin Bril stierf drie weken voor mijn vader, in april 2009. Hij was natuurlijk aanmerkelijk jonger, 49 jaar, maar niet minder dol op leven. Zijn laatst bewaarde e-mail, enkele dagen voor zíjn dood, bestaat uit een bestellijst van Simenons die hij nog niet gelezen had. Je zou al die Simenons willen lezen als je Martin Bril’s boeken uit hebt. Al was ik nooit heel bijzonder geimponeerd door zijn Volkskrant columns, in de andere bundels en ook in zijn laatste, door zijn vrouw samengestelde boek ( het mens kan natuurlijk ook niet van de wind leven) staan echt juweeltjes van observaties en dan vooral ook de wijze van opschrijven. Nu luister ik naar ‘Souvenir d’un lieu cher’ van Tsjaichowski , gespeeld door Janine Jansen: ‘Nog voordat Janine met spelen was begonnen, vlogen mij de herinneringen aan dierbare plaatsen al om de oren. Straathoeken en bruggen in mijn eigen stad, boulevards en pleinen in Parijs, landweggetjes op het Franse platteland, de weg langs het Hoendiep, van Groningen over Enumatil naar Zuidhorn, de kade langs de Waal in Zaltbommel, het Beukenlaantje op de Holterberg, niet ver van Rijssen, enzovoorts, teveel om op te noemen.” En het klopt, het is veelomvattende, aangrijpende muziek die herinneringen waarvan je niet wist dat je ze had weet op te roepen.

Altijd als ik in ‘La Noblet’ ben lees ik een paar stukjes uit de boeken van Martin Bril die we daar hebben staan: soms irriteert me het grote verlangen van hem ‘erbij te horen’ en op pedanterige wijze afstand te doen van Medelanders, alsof hij niet zelf ook toerist is, andere keren begrijp ik het en ga net als hij met een krantje (en dan niet de Herald Tribune, maar gewoon het locale sufferdje) in een café in Orbec of L’Aigle een café noir drinken. En me ook voelen alsof dat heel gewoon is. Bij de plaatselijke bakker staan en een praatje aanknopen met een andere klant die de onmiskenbare gelijkenis met mijn broer opmerkt. Aan de slager vragen of hij boter verkoopt, waarna de man naar zijn eigen keuken achter de winkel verdwijnt een terugkeert met een klont margarine uit zijn eigen kuipje in een vetvrij papiertje en daar nog niks voor wil hebben ook. Blijft het feit dat ik altijd een soort zielsverwantheid heb gevoeld met Martin Bril. Raar genoeg: de paar keer dat ik hem op TV gezien heb vond ik hem een vervelende, wat hautaine man en wilde ik dat zo snel mogelijk vergeten. Dus dat doe ik ook. Laat hem maar lekker het land in gaan en rondkijken en opschrijven. Dat kon hij leuk, soms heel leuk, soms veel minder leuk. Pas in zijn latere werk kwamen echt pareltjes voor, zinnen die je even van je stuk brengen, waar je even op moet kauwen om ze ten volle te begrijpen en te doorgronden. Maar dat is natuurlijk ook weer mijn mening. Afijn.

Slechts één keer in zijn (of zijn vrouw’s) memoires steekt hij de hand in eigen boezem t.a.v. de ziekte die hem getroffen heeft. Dat verbaast me wel een beetje. Een leven lang liederlijk drankgebruik en gerook: een mens zou dan toch kunnen bedenken dat dat het gevolg is. Maar wellicht is dat weer mijn calvinistische inslag van schuld en boete: had je maar niet…..Maar goed. Hoeveel mensen die zo leven redden het ruimschoots tot hun tachtigste? Blijft jammer dat dat Martin Bril niet gegeven is. Heel jammer. Want ik mis hem, wat en hoe hij dingen zag, de mildheid waarmee hij de meest wrange gebeurtenissen kon beschrijven, de afkeer van en tegelijkertijd het stille mededogen met onze medemens. Observaties die je soms beschaamd maken, omdat je er zelf anders naar zou kijken, op zou reageren. Observaties die je aan het lachen maken vanwege de hilariteit ervan. Observaties die je aan het huilen maken, vanwege de machteloosheid en het onverbiddelijke einde ervan. Nog steeds is het leven een beetje leger, zonder Martin Bril. Als ook zonder Papa.

donderdag 25 augustus 2011

Nieuwe aanplant



Vandaag waren we naar de Castle Fair in Vorden en al direct bij de ingang stuitte ik op een enorm aanbod schitterend bloeiende vaste planten. Ik ben al zo dol op Echinacea - de zonnehoed en deze kleur had ik nog nooit gezien. Dus die staat nu in het inmiddels alweer veel te kleurige bordertje achter in de tuin......

Armeluis orchideeën noemen ze deze plant, die ik in twee kkleuren heb aangeschaft - volgens de kweekster doen ze het goed in de schaduw dus daarom staan ze nu op zo'n plek waar anders alleen maar een enorme wildgroei is van een grootbladerige plant die met kleine blauwe bloemetjes bloeit en naar harig is. Op zich best een leuke bodembedekker, maar ook met dit ding is het net als met al die anderen: je laat ze even hun gang gaan en voor je't weet nemen ze 't over. De hortensia's zijn trouwens ook aan een verlate groeispurt bezig, al bloeien ze nog steeds niet of nauwelijks. Blad genoeg, dus hopelijk volgend jaar wel weer wat kleur...







En dan kan ik het toch weer niet laten, die betoverende waterlelies te fotograferen, ze staan door ook echt zo van: zet me op de foto! Please!

Die vijver is echt een geweldige toevoeging aan de tuin, iedere dag ben ik er in de buurt, ga er even bij zitten en kijken wat er zoal beweegt etc. Er lijkt nu een goed evenwicht te zijn ontstaan, het draadalg is prima beheersbaar maar misschien is dat ook vooral in juni actief - bovendien zijn er veel poelslakken die dat spul eten. Dat helpt ook, natuurlijk.



Posted by Picasa

Overdaad



Het barst van de appels in de boomgaard, de poel staat vol, het gras groeit een cm per dag - aan het eind van de zomer floreert alles uitbundig.

Ik kocht deze appelmand een paar jaar geleden op een countryfair (ik kan zo'n woord bijna niet typen) in Ootmarsum. Het was de laatste en de verkoopster deelde mij met spijt mee ook echt letterlijk de laatste: de man die dit ambacht machtig was was overleden. Nu pas gebruik ik hem waarvoor hij gemaakt is en inderdaad, moeiteloos draagt hij nog bijna eens zoveel appels als er hier in zitten, een ijzersterke constructie van alleen maar wilgenhout.

Onze Viking maait er lustig op los, hakselt moeiteloos de valappels. Geweldig apparaat.

De zonnebloemen zijn toch gaan bloeien!

Posted by Picasa

woensdag 24 augustus 2011

Terschelling 2011





Zo groots, wijds en stil kan het nog zijn in ons land, op zondagochtend aan de

Waddenkust van Terschelling....

woensdag 17 augustus 2011

Tuin augustus


De geweckte bonen



En dan eindelijk, vanmorgen, een mooie ochtend!



De vijver is echt boven verwachting fraai. Vol met allerlei verschillende planten en naar D.'s smaak nog steeds te weinig beesten maar hij heeft zich er een beetje bij neergelegd, een plantenvijver. Maar er zit toch zeker nog steeds één vis in en kikkers en rugzwemmers en waterpissebedden en vlokreeftjes en watervlooien en ga zo maar door!



Kijk nog toch die roos tegen die achtergrond. Schittert je tegemoet.





De vogels zijn ook al erg dol op de elstars. Ze pikken ze behoorlijk aan, ook hier wordt het tijd voor zilveren spiegelslierten om die @##$@ er uit te houden!



De oostindische kers is dus overduidelijk dol op veel water, zowel hier als bij de vijver zijn het enorme planten geworden! Vanavond doe ik wat bloemen in de sla. Ben heel benieuwd hoe dat smaakt.......

Posted by Picasa

zaterdag 13 augustus 2011

Bijna appeltaart


Dit is nog maar het begin. Wat moet je in vredesnaam met al die appels? Wanneer eet een volwassene nu appelmoes? En hoeveel taart kun je op voordat je proporties beginnen toe te nemen? En sap? Moet je pasteuriseren! Dit zijn 'oude' appels, dus de bewaartijd is ongeveer drie dagen. Nou, morgen regent het de hele dag: een schone taak...............Ik ga maar eens kijken hoe je cider moet maken.
Posted by Picasa

vrijdag 12 augustus 2011

Dus wat doe je dan!


Wat een ongelofelijk takkenweer vandaag. Even na elven begon het te plenzen, niet normaal. Tja. Dus er zat niets anders op dan huis te houden. En nou houd ik helemaal niet zo van huishouden, maar ja, soms moet het en als je het dan flink aanpakt kan het zelfs nog een tevreden gevoel teweeg brengen ook.
Twee weken geleden had ik deze stoeltjes gezien bij Het Goed en toen nog niet gekocht: ik vond ze heel leuk, ze waren heel goedkoop maar ik kon niet bedenken waar ik ze kwijt kon: tot ik in de serre aan het huishouden was en opeens een hoop ruimte overhad. Als een haas terug naar Deventer en gelukkig, ze waren er nog net - ik had ze al betaald en men zocht een kar om ze op te laden, terwijl een mevrouw dus teleurgesteld achter het net viste. Dan zijn ze extra leuk, natuurlijk (o, wat onaardig). Het kastje heb ik van Paula gekregen, het stond in het Bakhuusje maar dat kan er nu uit: de laatste B&B gasten zijn geweest en we hebben het huisje gisteren al grotendeels leeg gehaald. Ik heb het kastje in de was gezet en het pas zo precies op die plek. Heel gezellig ;-D



En toen kreeg ik de geest en heb de hele provisiekast uitgepakt, uitgezogen, alles over de datum in de grijze bak gekieperd, die net vanmorgen geleegd en nu dus weer bijna vol is. Zeker een soort FiveYearItch: alles eens even flink door te werken en al die dingen die je al tig keer door je handen hebt laten komen nu dus definitief de deur uitdoen: er staat ook alweer een krat voor Het Goed klaar.



En eigenlijk viel het reuze mee, na twee uur was alles klaar, schoon, leeg en toen heb ik en passant ook de keukenladen nog maar even uitgemest. Heerlijk. Ik zou er bijna van gaan genieten, van deze bezigheden en dit weer!

Posted by Picasa

Ondanks alles

Met bakken valt het uit de lucht, de zomer is ver te zoeken. Tegen de klippen op bloeien gelukkig toch een paar rozen heel erg mooi!

Dit is de Astrid Lindgren op stam. In haar pot groeit en bloeit een pompoen, kennelijk vinden ze het wel prettig zo bij elkaar want allebei doen ze het prima!



Saartje is vandaag weer naar huis gegaan, we hebben drie weken op haar gepast. Een gezellig hondje, tikje stoicijns zo nu en dan. Als smouzen op karakter gefokt worden, dan is er nog een lange weg te gaan....

De roos bij het Bakhuusje doet ook enorm haar best, altijd zo'n prachtige volle bloem en kleur! Het soort weet ik niet, zal het wel eens opzoeken!
Posted by Picasa

maandag 1 augustus 2011

Schuilhut

 Hoofd Natuurvorser heeft een schuilhut bij de poel gebouwd. De camouflagedeken komt uit Orbec, de overige spullen hadden we nog op het golfplaten dakje na.




Dit zie je, als je door het camouflagegaas vanuit de schuilhut kijkt. De bedoeling is natuurlijk drinkende dieren te zien. Je begrijpt dat ik daar zo mijn gedachten over heb en er zit al een practical joke in mijn hoofd



Ach ja, mooi is het wel, zeker na dagen geen zon gezien te hebben is zo'n avond prachtig
Wie filmt wie?
De in de boomgaard aangeplante vlinderstruiken doen het aardig, op één na, de witte. Zo bij avondlicht krijg ik de kleur niet helemaal zoals hij in werkelijkheid is.
Posted by Picasa